மழை…..

அன்பேகாற்றில் நழுவவிடும்உன் வார்த்தைகளில் கத்திகள்வைத்தல்எங்கனம் சாத்தியமாகிறது… த.அகிலன்

சூரியன்தன் ரகசியங்களோடுநுழைகின்றான் எங்கும்விசாரணைகள் ஏதுமின்றிஎங்கும் நிரம்பிவழிகிறதுசூரியனின் ரகசியங்கள்காற்றுக்குக்கேள்விகளுமில்லைவேலிகளுமில்லை என்னுடையதும்உன்னுடையதும்கனவுகளுக்கும் கூடரகசியம் கிடையா எனதுமுற்றத்தில் விழுகிறதுபச்சை வேட்டைக்காரர்களின்நிழல்….. துப்பாக்கியின்கண்களிடம்காதல் இல்லைகோபமும் கிடையாது ஒருபெருநதியின்ஆழத்தில்தொலைக்கப்பட்டு விட்ட சாவி என்னிடம்நம்பிக்கைகள் இல்லைமுதலைகளால்அதை மீட்டுவிட முடியுமென்று….. சூரியனின்தடங்களற்ற தொலைவிற்கும்காற்றால்காவுகொள்ளப்படமுடியாதசுவடுகளைக் கைவிட்ட படியும்குயிலின் குரல்வழியேபயணிக்கும்என்புன்னகையாரும் அறியாதபடிக்கு…. த.அகிலன்

எனது கவிதைக்குள் ஒழிந்திருக்கிறது திசையறியாப்பறவையின் சிறகுகளின் தத்தளிப்பு.. உள்ளோடும் சொற்களினதும் வாக்கியங்களினதும் அர்த்தங்களை நான் மறந்துவிட்டேன் இறகினைப்போல் அலைந்து கொண்டிருக்கிறது கவிதை திசையறியாப் பறத்தலின் தவிப்பில் உதிரும் இலைகளைப் பின்பற்றியபடியிருக்கிறது மனம் எனை ஏந்திக்கொண்டிருப்பது காற்றின் எந்தக்கிளை