புன்னகையின் ஒளியரும்புகள்..

ஒருபுன்னகைகடந்துபோகிறது நிமிர்ந்து நடக்கும்நதியைப்போல….. சட்டென்றுபின்தொடர்ந்து முழிக்கிறது மனசுவாகனங்களின்தெருவில் மாட்டிக்கொண்டஒரு குழந்தையைப்போல, யாரும் கண்டுகொள்ளாத குழந்தையின் கண்ணீர்எனக்குள் நுழையும் ஒரு நதியின் கவிதையென வாகனங்களின்இரைச்சலையும்; மீறிஎன்காதுகளை அடைகிறது.புல்லாங்குழலின்சங்கீதம் த.அகிலன்

பூக்கள் சிதறிய வனத்தின்விழிகள் எங்கும்புழுக்களின் ஆக்கிரமிப்பு வாசம் இழந்துவாழ்வழியும் நிலையில்பூக்கள். அவற்றில்மலர்ச்சி மறைந்துவேதனை வடுக்கள்விழிகளில் வழிந்தது. இதழ்களில் எங்கும்துழைகளின் நிழல்கள்அந்நிழல்களின்இருளில் அமிழ்ந்து போயிற்றுபூக்களின் வாழ்தல் பற்றிய நினைப்பு பூக்கள் இப்போதுபுழுக்களைத்தின்றனதம்இயல்பு துறந்து. த.அகிலன்

என்னிடம்மகிழ்ச்சியின்சுவடு தானுமில்லை என்னால்…..உலர்ந்து போனஇரத்தத்தின் அடியில்ரோஜாவின் இதழ்களைக்கற்பனை செய்ய முடிகிறது நேற்றுப் பிடுங்கியெறியப்பட்டபெருமரத்தின்மொட்டுக்களையும்பிஞ்சுகளையும் குறித்ததுயர்மிகும் சொற்கள் மட்டுமேஇப்போதுஎன்னிடமுண்டு அழகுதிர்ந்த கவிதைதுயரமும்பிணமும் நாறிக்கிடக்கும்தெருவழியேஅழுதலைகிறது கேள்விகளற்றநிலத்தில்துயர்மிகும்சொற்களைத் தவிரவும்வேறென்னதான் இருக்கமுடியும்? த.அகிலன்