மழை என்னும் பிராணி

வலிஉணரும் தருணங்களில்எங்கிருந்தோ முளைக்கிறதுஎனக்கான கவிதை காற்றழிந்த மணல்வெளியில்காத்திருக்கும்என்காலடிகாற்றில் அழிவதற்காய் நான்கானலைஅருந்த தயாராகையில்எப்படியாவது காப்பாற்றிவிடுகிறது மேகம் எனக்குத் தெரியும்கடித்துவிடுகிறகடைசிநொடி வரைக்குமேபுகழப்படும் எறும்புகள் ஆனாலும்எறும்புகளிற்குகவலைகிடையாஎதைக்குறித்தும் என்வழியெங்கும்நிறுவிக்கிடக்கிறதுஎறும்புகள் உடைத்தகற்கள் த.அகிலன்

நான்வெற்றுத்தாள்களைவாசிக்கிறேன்…. குருதியும்ரணங்களும் வழியும்துயரத்தின் மிகு சொற்கள்அத்தாள்களின் மீதுஉறைந்துள்ளன…. தாள்களின்ரகசிய இடுக்குகளில்ஒழிந்திருக்கிறது..வேட்டைக்காரனின்அம்புகள் தீட்டியஅழுகையின் வரைபடம்.. எழுதப்படாதிருக்கிறஎந்தச்சேதியிடமும்புன்னகையில்லை…. தன் பின்னலைத்தளர்த்தியஒரு கிழவியின்சாபத்தின் சொற்கள்ஊரை நிறைத்தது… பின்பொருநாள்…பூவரசம் வேலிகளைத்தறித்தபடியெழும்கோடரியின் கரங்கள்ஒரு குழந்தையிடமிருக்கக்கண்டேன்…. தடுக்கமுயலும்கிழவியிடமிருந்து எழும்இயலாமையின் சொற்கள்தேய்ந்து போயிற்றுஊடுபத்தியகைவிளக்கைப்போல…..

நிபந்தனைகளுக்குள்இருக்கிறது உலகம்… ஒன்றிற்காய்இன்னொன்றுஅதற்காய் மற்றொன்று இப்படியே வாழ்வின் ஒவ்வோர் அசைவும்நிரம்பியிருக்கிறதுநிபந்தனைகளுள்.. நம்பிக்கையின்கடைசிப்புன்னகையும்சலனமற்றிருக்கிறது. காலம்திணைகள்எதுவுமற்றமழலையின் மொழியெனநகரும் வாழ்க்கை நினைவுகளின் நீட்சியில்என் நெஞ்சுறுத்திக்கிடக்கிறதுமுட்கள் திரையிடப்பட்டிருக்கிறதுஒவ்வோர்புன்னகையும்பணிதலும் கூட மின்மினிகளுமற்றஇந்த இரவின்துணைவன்யார்? இன்னும்யாரிடமாவது மிச்சமிருக்கிறதாவெளிச்சம்.