பாவமன்னிப்பு

01.உன்உப்புக்கரித்த முத்தத்தின்ஞாபகங்களைதனது இறகுகளால்வருடிக்கொண்டேயிருக்கிறது கோடை. வாசல் வரை வந்தும்உள்ளே வராததோழியைப்போல்..முற்றத்தில் படர்ந்துபின்வெளியேறிப்போகிறது வெயில் அறை முழுதும்தன் தகிப்பை நிரவியபடி. 02.கோடைதீர்ந்து விட்டது… தகிப்பின்வாடையைகுடித்தபடி அலைந்துநிழலொடுங்கிக் கிடக்கிறதுகோடையின் குழந்தை…. மழைக்குத் தாளமிடும்சிறுமியின் புன்னகைகூரைகடந்து விழும்முதல் துளியில்கரைந்தவிழ அவள்காலடியில் உடைந்துஅழத்தொடங்குகிறதுகோடை..

என் எதிரேயிருக்கும் தேனீர்க் குவளையுள்வீழ்ந்து ஓய்கிறதுமின் விசிறி….. நான்மூடப் படாதகவிதைப் புத்தகத்தைமறுபடியும் பிரிக்கிறேன்…. தாள்களிடையில்தட்டுப் படுகின்றஉன்ஞாபக ஸ்பரிசங்கள்என்விரல்களில் வழிய இந்தக் கவிதையைஎழுதத்தொடங்கினேன் ….

என் காதலே! இந்தப் பூமிப்பந்தின்எல்லா நுனியிலும்நீதான்நிறைந்து கிடைக்கிறாய்….. என் வார்த்தைகள்திணறும். உனைவிபரிக்கச் சொல்லற்றுத்துடிக்கும்என் கவிதை…. உதிரமுடியாத ப+க்களை எப்படித்தான்கைவசம் வைத்திருக்கிறாய்மாறாச் சிலிர்புடன்காதலின் தெருக்கள் எங்கும்விரவிக்கிடக்கிறது பூக்கள். குடித்துத் தீர்ந்தபின்பும்திகட்டித் திகட்டிமிஞ்சிக்கிடக்கிற அன்பின் பானமாய்நிறைந்து வழிகிறாய்.. என்வாழ்வின் ஒவ்வொருதுளியிலும்உனக்குத்தான்பாதிசீச்சிமுழுவதுமே உனது த.அகிலன்