பிரிவின் சித்திரம்

எனை விலகிபுல்லின்நுனியில் இருந்து ஒரு பறவையைப்போல்எழுகிறதுஉன் முத்தத்தின்கடைசிச்சொட்டு ஈரமும் நான்புதினங்கள்அற்றுப்போனசெய்தித்தாளைப்போலாகிறேன்நீயிராப்பொழுதுகளில்.. மழைநின்றமுற்றத்தில்உன்காலடித்தடங்களற்ற வெறுமைநிழலெனப்படிகிறதுநம்நினைவுகளின்மீது த.அகிலன்

என் கவிதைகளில்பேசமுடியாதவேதனைஉன்னிடமேயிருந்திருக்கிறது சில பொழுதுகளில்வாளின் கூர்முனைகளைவென்றுவலிக்கிறதுஉன் மௌனம்… ஒரு மின்விசிறியின்முதுகைப்போல்நீஉதிரவிடும்வார்த்தைகளில்பின்னப்பட்டிருக்கும்வெறுமைஎன்கனவுகளை சிறையெடுக்கும். எனக்காய்நீஉதிரவிடும்புன்னகையின் போதாயிருக்கலாம்சிறைமீட்பு த.அகிலன்

எல்லாவற்றையும்உன்னுள்ளே குமைத்துஏன்நீமௌனம் சமைக்கிறாய். எல்லாவினாவுதல்களின் போதும்உன்புன்னகைக்குள்எதனை நீசொல்லநினைக்கிறாய் ஒலிகள் எதுவுமற்ற உனது மொழிஇரைச்சலை ஜெயிக்குமா? அடுத்தவனையே பேசுபொருளாக்கிஎப்போதும்அலைகிறது உலகம். அதனாலும்மௌனம் நிறைவுதான்ஆனால்சலசலப்பேசங்கீதம் என்றாயிற்று. ஏது சொல்ல மௌனம்ஒரு மின்சாரத்தைப்போலபாதைகளைப்பற்றியஅக்கறைகளற்றுப் பயணிக்கும்வேகமாய். எப்போதும்மொட்டுக்களின்மௌனம் உடைகையில் தான் அழகு நீபேசுகண்ணிவெடிகளின்நிலத்தில் நடப்பதைப்போல்சற்றே அசந்தாலும்காத்துக்கிடக்கிறது இரைச்சல்உனக்கான வார்த்தைகளை ஓலமிட.. த.அகிலன்